De oudste resten van de op een tweeëneenhalve meter hoge heuvel gelegen kerk te Arcen werden na de oorlog teruggevonden bij archeologisch onderzoek. Er bleek een rechthoekig zaalkerkje met later aangebouwd rechtgesloten priesterkoor en een westtoren gestaan te hebben. Eind 15de eeuw werd een nieuw, polygonaal gesloten priesterkoor gebouwd tegen de zaalkerk. In het eerste kwart van de 16de eeuw verving een driebeukige kruiskerk het zaalkerkje. De Romaanse, tufstenen toren bleef overeind en werd ingebouwd. Waarschijnlijk werd hij bij die gelegenheid in baksteen verhoogd. In 1893 restaureerde de Brusselse architect Franciscus Lijbaert (of architect Caspar Franssen?) de kerk. De oude toren werd gesloopt en de vrijgekomen ruimte in de eerste travee ingericht als de tweede travee. Tegen de westgevel van het schip verrees een neogotische klokkentoren. Tussen eind november 1944 en begin maart 1945 lag Arcen onder hevig Engels artillerievuur. Dorp en kerk hadden zwaar te lijden onder de beschietingen. Op 9 december 1944 stortte de torenspits in en enige tijd later een deel van het schip. Een oud schoolgebouw deed dienst als noodkerk. De sacristie was gehuisvest in een houten keet.
Uit dit boek blijkt dat er in 1893 een nieuwe toren werd gebouwd. Op de foto prijkt de oude toren, ergo, de afbeelding is van vóór 1893. De foto zat bij een doosje spullen uit Arcen, een pentekening van de Trip en de Kerkstraat, een aantal doodsprentjes en een aquarel van meister Frissen. Ik ken geen oudere foto van Arcen.
Onderstaande ansichtkaart stamt uit de jaren '30. De foto is ongeveer vanaf dezelfde kant genomen. De nieuwe toren is een stuk hoger dan de oude.
En zo troffen de Arcenaren hun kerk aan na de oorlog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten