De kerk van Arcen, april 1892.

Uit het boek 'De verwoeste kerken van Limburg':

De oudste resten van de op een tweeëneenhalve meter hoge heuvel gelegen kerk te Arcen werden na de oorlog teruggevonden bij archeologisch onderzoek. Er bleek een rechthoekig zaalkerkje met later aangebouwd rechtgesloten priesterkoor en een westtoren gestaan te hebben. Eind 15de eeuw werd een nieuw, polygonaal gesloten priesterkoor gebouwd tegen de zaalkerk. In het eerste kwart van de 16de eeuw verving een driebeukige kruiskerk het zaalkerkje. De Romaanse, tufstenen toren bleef overeind en werd ingebouwd. Waarschijnlijk werd hij bij die gelegenheid in baksteen verhoogd. In 1893 restaureerde de Brusselse architect Franciscus Lijbaert (of architect Caspar Franssen?) de kerk. De oude toren werd gesloopt en de vrijgekomen ruimte in de eerste travee ingericht als de tweede travee. Tegen de westgevel van het schip verrees een neogotische klokkentoren. Tussen eind november 1944 en begin maart 1945 lag Arcen onder hevig Engels artillerievuur. Dorp en kerk hadden zwaar te lijden onder de beschietingen. Op 9 december 1944 stortte de torenspits in en enige  tijd later een deel van het schip. Een oud schoolgebouw deed dienst als noodkerk. De sacristie was gehuisvest in een houten keet.

Uit dit boek blijkt dat er in 1893 een nieuwe toren werd gebouwd. Op de foto prijkt de oude toren, ergo, de afbeelding is van vóór 1893. De foto zat bij een doosje spullen uit Arcen, een pentekening van de Trip en de Kerkstraat, een aantal doodsprentjes en een aquarel van meister Frissen. Ik ken geen oudere foto van Arcen.

Onderstaande ansichtkaart stamt uit de jaren '30. De foto is ongeveer vanaf dezelfde kant genomen. De nieuwe toren is een stuk hoger dan de oude.

En zo troffen de Arcenaren hun kerk aan na de oorlog.

Beduimeld, geleden en geleefd....

Kaarten die hun hele bestaan in een album hebben gezeten zijn vaak puntgaaf als ze in mijn verzameling terecht komen. Vaak zou je niet zeggen dat ze meer dan 100 jaar oud zijn. Er zijn verzamelaars die er alles aan doen om hun verzameling te laten bestaan uit dit soort puntgave exemplaren. Zelf twijfel ik hier nog wel eens over. Mag je aan een kaart dan niet zien dat zij oud is? Zijn die extra vlekjes en die afgesleten hoeken niet juist getuigen van de reis die de kaart af heeft moeten leggen om uiteindelijk weer terug in Arcen te komen?
Onderstaande kaart heeft gelopen in 1912. Ze begon haar reis dus 107 jaar geleden en dat is te zien ook. Twee wereldoorlogen, de beurskrach van 1929, hoogwater en storm heeft de kaart 'overleefd' om vervolgens netjes in een zuurvrij mapje in mijn verzameling te belanden.

Inmiddels heb ik een tweede exemplaar van deze kaart in mijn verzameling en hoef ik mij niet meer druk te maken over wat ik prettiger vind. Onderstaande kaart heeft gelopen op 17 augustus 1917 en zij ziet er uit alsof ze net door de brievenbus is komen vallen.

Een ander mooi voorbeeld is deze fotokaart, die jaren bij iemand op zolder heeft gelegen en die nu in mijn verzameling terecht is gekomen.

Dat de kaart heeft geleden is duidelijk, er is in geknipt, er zijn vraatsporen van insecten en de hoekjes zijn afgesleten. Gelukkig zit zij nu veilig in een zuurvrij hoesje bij de rest van mijn ansichtkaarten.

De Markt Arcen 1951.